Hoofdmenu

Nog meer...

Terugblik op het concert van 6 november door Rupert Luck viool en Matthew Rickard piano.

Laatst bijgewerkt: donderdag 10 november 2011 17:32 | Hits: 2360


Het Meester-duo, Rupert Luck - viool en Matthew Richard - piano
 
 


Het was een concert waarop violist Rupert Luck en pianist Matthew Rickard zelfverzekerd hun Engelse programma presenteerden. Hun CD met alleen Engelse componisten is in Engeland zeer goed ontvangen. In Wouw spatten de vurige vonken er vanaf, uiteraard de kamermuzieksfeer in stand houdend met sublieme introverte gedeeltes. Het programma vermeldde twee premières.
De eerste was de vioolsonate van Sir Arthur Bliss. De pianist opent met en breed vocaal gedacht thema en de violist beantwoordt het thema in een hoge ligging. In deze muziek gaan de emoties zoals de zee om Groot Brittanië met eb en vloed. Beide solisten speelden dat het een lieve lust was. Eb en vloed van emoties.

De tweede première was de Sonata in 4 delen van Sir Henry Walford Davies.   
Een muziekstuk met een programma; deel 3 wordt beheerst door het epische verhaal over de Monnik en de Strijder; emoties over strijd, wanhoop en vertroosting.
Ook bijzondere muziek in het Scherzo dat een lust voor het oor was.

Hierop volgde een fris klinkend werk van Lionel Sainsbury, Mirage. Een stuk muziek met scherp getekende ritmes in de piano en een zangerige vioolpartij. De Suite van Benjamin Britten was het absolute hoogtepunt van het concert. Een March, Lullaby en een Walz. Dit is een meesterwerk dat je zeker moet leren kennen in je leven.  De drie doodgewone titels worden opgetild door Benjamin Britten met een bravoure en lef waarbij de luisteraar zich afvraagt of het allemaal wel waar is wat de artiesten ten gehore brachten. In zeven minuten tijd waant men zich bij een mars, uitgevoerd door een gezelschap uit de tijd van Pieter Breugel, stokkend en schokkend. Een wiegelied zo verfijnd en schrijnend en ook zo sonoor doordat de violist op de D snaar moet spelen. Tenslotte een wals die je meesleept van de ene maat naar de andere.
Na de pauze gingen Luck en Rickard verder alsof er nog bevestigd moest worden dat de Engelse componisten er werkelijk toe doen.

De Sonata van Herbert Howells viel buitengewoon in de smaak met het lange pizzicato thema  voor de violist, waarbij de pianist een soort basso continuo met tegen-ritmes speelde. 
Tot besluit de Sonata van York Bowen. Twee delen werden vurig gespeeld want  “con fuoco”  betekent dat de muziek vurig gespeeld moet worden. Gelukkig konden we allemaal even wegdromen bij het gedeelte langzaam en slepend, “lento e languido”. Kortom een bijzondere middag in concertzaal “In den Wouwdfluit” te Wouw met twee spraakmakende solisten; een Meester-duo uit Londen.

Jan Walraven.